Terwijl het Zuiden van ons land dit weekend halverwege de zomervakantie is, lijkt de Randstad al weer na te denken over het najaar, en dus kwam ook onze (nog altijd) demissionaire regering met een covid-meetmoment.
Iedereen ziet uit naar het moment waarop alle coronamaatregelen kunnen verdwijnen, maar beslissingen daarover worden (met alle mitsen en maren omgeven) uitgesteld tot eind september. Logisch, want er is nog geen reden om te juichen. Het virus is nog niet onder controle, ondanks de bijna 22 miljoen 'prikken'. Andere landen in Europa en daarbuiten, zijn veel terughoudender met het speculeren over het einde aller maatregelen, terwijl zij niet eens op 'rood' staan op de coronakaart. Onze regering wil steeds perspectief bieden of niet te streng zijn, maar is al meermaals door de realiteit terug gefloten. Het is en blijft afwachten.
Wij als parochie zijn bij onze besluiten afhankelijk van de Nederlandse bisschoppen. Pas als zij aangeven dat we de beperkende maatregelen kunnen loslaten, kunnen wij ter plaatse proberen de draad weer volledig op te pakken.
Dat laatste zal nog onderwerp van gesprek worden, want meer dan anderhalf jaar covid laat zijn sporen wel na, of we willen of niet.
- Allereerst is het een grote zorg voor het pastoraal team dat er (om allerlei niet-medische redenen) een behoorlijke groep gelovigen zich niet heeft laten vaccineren. Dat is ieders persoonlijk goed recht, maar kan wel gevolgen hebben voor de omgang met elkaar, óók als parochiegemeenschap. We mogen hopen dat onze regering niet overgaat tot het checken van apps voor kerkgangers, om toegang te krijgen. Geheel ondenkbeeldig is dat niet, want in Duitsland en Frankrijk gebeurt dat, en zelfs het Vaticaan denkt daar over na. Om de samenleving te kunnen openen, zal er van niet-gevaccineerden vaker worden gevraagd om ergens niet binnen te gaan, zo is de trend, en daar worden wij als parochie niet blij van. Het schept een tweedeling.
- Daarnaast is er nog steeds een groep mensen die zeer bezorgd is voor besmetting en daarom nog niet graag aanwezig is als er veel mensen bij elkaar zijn, bijvoorbeeld naar de kerk gaan. Als in de kerk het vaccinatiepercentage beter zou zijn, bood dat perspectief voor degenen die nog bang zijn. Vaccineren is ook een daad van solidariteit naar elkaar, ook om andere mensen veiligheid te bieden. Daarom dat zelfs de Paus en het Vaticaan daar toe oproepen: de vaccinatie haal je voor jezelf én voor anderen.
- Verder hopen de gelovigen van de Paulus- en Edith-Steinkerk op een spoedige heropening. Wanneer dat zou kunnen, is dus nog onzeker. Daarbij moeten we wel bedenken dat een behoorlijk aantal gelovigen van beide locaties inmiddels al langere tijd in een andere kerk de zondag viert. Wij gaan in september, na de zomervakantie dus, vanuit pastoraal team en bestuur op locaties met mensen in gesprek, hoe een herstart later in het najaar gestalte zou kunnen krijgen. De zorg voor liturgie, koorzang en gebouwen is iets wat ter plaatse gedragen moet worden door betrokken en vitale gelovigen. Na meer dan anderhalf jaar zal er goed gekeken moeten worden wie de kar daar in teamverband willen trekken en of iedereen nog aan boord is.
Pastoraal team en parochiebestuur willen hoe dan ook zeer zorgvuldig omgaan met de (on)mogelijkheden voor de tijd na covid. We zijn er nog niet, dat beseffen veel mensen. Het oude normaal ligt in onze herinnering, maar komt bijna nergens onveranderd terug.
Wij willen niet zozeer omkijken. Vooruitkijken is: nieuwe wegen gaan met Jezus Christus. Een missionaire parochie zijn, waar we tijdens de covid-tijd al stappen hebben gezet voor vernieuwing en die we dit najaar zeker een vervolg gaan geven.