De nieuwsbrief van komend weekend en de twee weken hierna, kunt u HIER DOWNLOADEN
Gedachten van de Skandinavische bisschoppen bij het synodale proces (n.a.v. de berichten uit Duitsland)
“De Heilige Vader roept de hele Kerk op om synodaal, samen te zoeken naar levengevende uitdagingen in het leven en werk van de Kerk van vandaag. Dit proces vraagt om een radicale bekering. Eerst moeten we de beloften van Jezus als bron van vreugde, vrijheid en welvaart herontdekken en delen. Het is onze taak om, met dankbaarheid en eerbied, het depositum fidei (de geloofsschat), bemiddeld door de Kerk, volledig te omarmen.
Veel gelovigen over de hele wereld maken zich zorgen over de manier van leven van priesters en hun opleiding, de positie van vrouwen in de kerk, de breedte van opvattingen over seksualiteit, enz. In de legitieme zoektocht naar antwoorden op dergelijke vragen van onze tijd, moeten we de grens leggen bij die onderwerpen, die onveranderlijke delen van de kerkelijke leer bevatten.
Ware hervormingen van de kerk hebben altijd bestaan in het verdedigen, uitleggen en op een geloofwaardige manier in praktijk brengen van de katholieke leer, gebaseerd op goddelijke openbaring en authentieke traditie - niet in het volgen van de tijdgeest. Hoe vluchtig de tijdgeest is, wordt dagelijks bevestigd.
Het wereldwijde synodale proces heeft hoge verwachtingen gewekt. We hopen allemaal op een vernieuwing van het kerkelijk leven, en de kerkelijke zending. Het risico bestaat echter dat we van de Kerk een project maken, het object van ons handelen, door procesdenken en structurele herstructurering. Het synodale proces veronderstelt het beeld van de Kerk als het pelgrimerende van God. Zo'n volk moet zich verstandig organiseren, dat is duidelijk. Maar 'volk van God' is slechts één van de beelden die de traditie gebruikt om de aard van de Kerk te beschrijven. Om ons synodale onderscheidingsvermogen vrucht te laten dragen, moet het door deze andere dimensies worden verrijkt en georiënteerd.
Juist op dit moment lijkt het ons essentieel om het sacramentele mysterie van de Kerk naar voren te brengen. Hoe slagen we erin om met verbazing te bedenken - en te ervaren - dat de Kerk ook het corpus mysticum is, de bruid van Christus en de middelaar van de genade? De Kerk kan niet alleen worden gedefinieerd als een zichtbare samenleving. Het is een mysterie van gemeenschap: gemeenschap van de mensheid met de Drie-ene God; gemeenschap van gelovigen onderling; gemeenschap van de plaatselijke kerken wereldwijd met de opvolger van Petrus.
Het is onze ervaring dat de katholieken die het leven van onze parochies en gemeenschappen vormgeven en in stand houden zich intuïtief bewust zijn van dit sacramentele mysterie, maar niet altijd geneigd zijn vragenlijsten in te vullen of deel te nemen aan debatten. Laten we niet vergeten, in het kader van het synodale proces, ook aandachtig te luisteren naar hun getuigenissen.
Vooral in een tijd waarin Europa door diepe kloven dreigt te splijten, is één ding zeker: we hebben een hoger criterium van eenheid nodig. Christus alleen is onze hoop! In zijn naam wordt de Kerk geroepen om "de onverwoestbare kern van eenheid, hoop en redding voor de hele mensheid" te zijn (Lumen Gentium, 9). Alleen als we ons kerkelijk leven ad intra op Christus baseren en leven vanuit de volheid van zijn openbaring, kunnen we deze roeping waarmaken. Het is nauwelijks zo dat een verarming van de inhoud van het geloof zal leiden tot een nieuwe volheid van kerkelijke vitaliteit.
Dus we hopen en bidden dat het geloof dat is overgeleverd en het leven in Christus dat ons genadig transformeert, weer veilig zal worden gesteld door de Kerk, zelfs in een samenleving die enorme veranderingen ondergaat.”